U Vojvodini srpski jezik kao strani?

Prema najavi Tamaša Korheca, srpske vlasti prihvatiće zahtev Nacionalnog saveta Mađara da deca mađarske narodnosti u školama uče srpski jezik kao strani.

U jednom vojvođanskom dnevnom listu pojavila se informacija pod naslovom „Mađarska deca uče srpski“, čime je čitaocima u dobroj meri zamagljena suština vesti koja sledi. U njoj se kaže da je predsednik Nacionalnog saveta mađarske nacionalne manjine u Vojvodini Tamaš Korhec razgovarao sa srpskim ministrom prosvete Žarkom Obradovićem, pored ostalog i o programu nastave srpskog jezika za učenike koji se školuju na mađarskom jeziku. Taj program bi, kako je zamišljeno, počivao na metodama učenja srpskog jezika kao stranog.

- O ovome je već više puta bilo reči i bili smo svedoci birokratskog otpora. Sada je ministar obećao da će dati jasna uputstva podređenim zavodima, odnosno svojim saradnicima, kako bi se program menjao u onom pravcu kako je predložio Nacionalni savet Mađara – izjavio je Korhec.
Ukoliko je predsednik Nacionalnog saveta Mađara pravilno shvatio i interpretirao reči srpskog ministra prosvete, to će značiti da će srpski građani mađarske narodnosti ubuduće zvanični jezik zemlje u kojoj su rođeni i žive učiti kao strani. Kakav je u tome interes Nacionalnog saveta vojvođanskih Mađara, na prvi pogled ostaje nejasno. Još je diskutabilnije kakvu će korist mladi Mađari u Vojvodini imati od toga što će srpski učiti kao bilo koji drugi strani jezik. Malo je verovatno da će se time njihovo znanje mađarskog automatski unaprediti. U razgovorima lidera vojvođanskih Mađara sa republičkim funckionerima, upravo je slabo poznavanje srpskog jezika među svršenim učenicima mađarske nacionalnosti navođeno kao glavna prepreka u njihovom masovnijem angažovanju u državnoj administraciji, uključujući i policiju.

Posebno je pitanje da li je praksa učenja službenog jezika kao stranog zabeležena bilo gde u Evropi i kako bi jedna takva inicijativa bila dočekana u Budimpešti kada bi je kojim slučajem podneli Srbi iz Mađarske. Teško da bi to bilo kojoj manjini u Mađarskoj palo na pamet, jer je poznato da je od asimilacione klime za jednu naciju pogubnija jedino njena samoizolacija.

Ukoliko srpsko Ministarstvo prosvete izađe u susret Korhecovoj inicijativi i u jednom delu Srbije svrsta službeni jezik države u isti koš sa engleskim, italijanskim i španskim, na primer, biće to po svemu sudeći obrazovni presedan na starom kontinentu, koji bi mogao skupo koštati i Beograd, ali i polaznike tako skrojenog obrazovnog programa. Međutim, imajući u vidu da srpsku političku scenu uveliko trese predizborna groznica, da su snage dve konkurentske srpske partije trenutno izjednačene i da bi za svaku od njih naklonost mađarskih stranaka u Vojvodini mogla da znači slamku spasa (čuveni „jezičak na vagi”), međustranački ustupci bilo koje vrste u periodu pred nama verovatno neće biti nikakvo čudo. Cena može biti i previsoka, ali je u uslovima kakvi sada vladaju na srpskom kupoprodajnom političkom prostoru, to od marginalnog značaja.