Rođen sam mesec i nešto dana nakon Maršalove smrti. To me čini pripadnikom generacije koja nije imala prilike da okusi ni sekund tih nenormalnih normalnih vremena. U osnovnu školu koja nosi ime najvećeg srpskog satiričara sam krenuo kada je Milošević došao na vlast, Filološku gimnaziju sam upisao kada je potpisan Dejtonski sporazum, a maturirao par dana pre nego što se završilo bombardovanje tadašnje Jugoslavije. Nisam uspeo da "očistim" prvu godinu na Pravnom fakultetu u oktobru zato što mi je ispit kod pokojnog Dragoljuba Stojanovića bio zakazan baš kada su se građani, po prvi put u tom svojstvu a ne u svojstvu naroda, okupljali ispred tadašnje Savezne skupštine. Mart 2003. me je zatekao u produkcijskoj kući Emotion gde sam radio kao scenarista. Iste te godine u novembru, nakon pada Živkovićeve Vlade, morao sam da se probijem kroz predizborni miting radikala da bih stigao na posao u Beogradski centar za ljudska prava. Tamo sam ostao do danas, gde radim kao pravnik istraživač, trenutno dopisni, s obzirom da sam u septembru 2007. upisao magistarske studije u Ujedinjenom Kraljevstvu. Objavio sam nekoliko knjiga, brošura i članaka u oblasti prava ljudskih prava, međunarodnog javnog prava i međunarodnih odnosa. Biću ponosni otac ne znam koliko dece kada ona budu mogla da žive u normalnoj zemlji. Do tada ću redovno izbegavati plaćanje bećarskog poreza i TV pretplate. Vojsku časno odslužio kao civil, pa barem to ne moram da izbegavam.