ројевитост мисли моје
пред Вама што ево стоје
богатије би ми биле
куцањем се погубиле
кад само помислим да говоримо брзином од (око) 160 речи у минуту, мислимо 450,а куцамо 100, некако се спувам у намери да осмишљено у форми читања претставим јер на сваку једну откуцану 4 речи ми се погубе на путу одмозга до кажипрста па нек нечуди што су ми и састави такви каквису.још кад су ми на уму читаоци склони критици написаног али и критици недостатака текста упитан сам ко имало самољубив у експеримент литерарног израза се уопште упушта.
Да сам бар научио да цртам ко ОВАЈ ни по јада јер утој заврзлами криве линије око само нађе пута ка финалном изразу.кад би речима тако кренуо одничега на чега би такав текст сличио ,бого мој. Речи морају да се поставе тако да одговарају природном реду једна иза друге на место које је безусловно нужно за сваку реч. Додуше Има томе пола века како ме Г.Пикон у својим текстовима индиректно упозорио да се не упуштам,јаадо,у текстописачки мукотрпни посао а ја јок,тврдоглав сремац,оћу баш заинат му упозорењу да пробам.и ево се још вазда тражим у том недореку.
Али далеко је од тога да је писање тако недокучиво. пример је блог Б92.свакодневно смо сведоци множине заљубљеника у речи како се окушавају темама разним некад више а некад мање успело,што потврђују коментари, уствари изјашњавања о личном утиску - вредности поста. На срећу ретко то поприма облик охолог декрета којим се прочитаном додељује или ускраћује вредност тако да би критичар – блогер готово могао да има илузију да је Он сам извор вредности. Но често се догађа да кад наново текст читамо више не умемо да видимо оно што смо видели раније што уједно значи да му приступамо са другим захтевима.више од нашег посматрања узменио се наш став па суђење одлучује више о сазнању неголи сазнање о суђењу.Стога ипак треба се упитати кад неко суди или размишља о прочитаном није ли тиме постао несвено критичарем.е сад ако се присетимо Канта и његових антиномија коим је показао,има томе,да критичарев ум може сваку опаску са подједнаком убедљивошћу доказивати колико и оповргавати те их према томе треба схватати као привид или илузију у којима нема исправне тврдње.
тооо .
ето онда нама, скрибоманима, олакшања те разлога да се постиремо и убудуће. . .