majls, no 1, 2, 3... sedam mesta prazno....pa kogod

sedamdeset četiri godine posle smrti roberta džonsona,
pre neki dan, folk alliance international mu je dodelila priznanje
za doprinos baštini, sa ovim obrazloženjem:

This mysterious man who died at twenty seven, has three separate grave sites, and languished in obscurity for a generation, may be the most influential nonentity in history. His hottest record, Terraplane Blues, sold five thousand copies when issued in 1936. Compared to the millions of copies his records sold from 1961 onward, the legends built up about him by publicists, rock stars, and writers like Griel Marcus and Robert Palmer, the brilliance of his syncretic approach to the music of his day and his unequivocally masterful guitar and vocal technique tends, to put it charitably, be obscured.

Among other things, he adapted his songs and their settings to the commercial three minute standard, routinized the main 'Drew' style of Delta playing such that it became amenable for performance outside of dance contexts, and wrote truly original, intelligent blues numbers without relying on floating verses. Johnson was flexible enough in his playing to handle the rawest country blues alongside Jazz, Country, and pop standards, and introduced the 12/8 boogie piano shuffle into blues guitar playing, all in about a six year itinerant span supported mainly by tips from strangers.

ponekad stvarno treba da prođe vreme
da bi ljudi ukapirali gde je stvarima, ljudima i pojavama mesto.

pa razmišljam onda:

danas je tačno dvadeset godina od smrti majlsa dejvisa.
znamo li njegovo mesto u svetskoj kulturnoj baštini?

majls je bio neobičan, netipičan, svojeglav,
ponekad bezobziran, ponekad isključiv,
teški ovisnik o narkoticima, pobornik fizičkog vežbanja,
ženskaroš i naravno genije.

genije u onom pravom, najpravijem smislu:
pomerao je granice u muzici stalno i uporno
i toliko da je bilo mnogo malo onih koji su mogli da ga prate.
naročito u americi.

u redu je to. tako je u svim oblastima života,
uvek je potrebno vreme da se potvrdi nečije stvaralaštvo.

ono što mene najviše fascinira kod majlsa, čak više od
njegovih muzičkih ideja, je njegova magična intuicija kada je izbor
saradnika u pitanju, muzičara u bendovima, ali i aranžera
pa čak i sagovornika na muzičke teme.

ako pogledate spisak ljudi koji su radili sa njim,
videćete spisak gromada, muzičara koji su na svojim instrumentima
pisali istoriju muzike dvadesetog veka.
sa lakoćom.

ja ću na ovom blogu propustiti većinu,
a vi ćete ako vas zanima već znati ili saznati...
ja ću ovde da pričam o tri albuma koji su stvari menjali korenito.
dakle, skroz.

1. birth of the cool

bila je 48, idemo na devetu...džezom su dominirali
bibap virtuozi čarli parker i dizi gilespi, majlsovi idoli
i ljudi sa kojima mu je bila čast da svira...

majls se združio sa kanadskim kompozitorom i aranžerom gilom evansom,
i grupom muzičara koji su s okupljali u njegovom stanu
da beskonačno razgovaraju o muzici...
nisu bili zadovoljni idejom da "baš sve note moraju da se sviraju sve vreme",
to jest, virtuoznost je počela da biva sebi suprotna...
poželeli su da približe zvuk solo instrumenata ljudskom glasu
kroz relaksiranu, melodičniju kul varijantu.

nonet koji je snimio birth of the cool je ušao u studio 49...mateijal je
izdat na ploči 1956 kada je kul džez već uveliko postojao...
a majls bio daleko.

2.kind of blue

album je snimljen u dva sešna, drugog marta i dvadesetdrugog aprila 1959.
pod uticajem džordža rasela  majls  i grupa su napravili eksperiment
koji je muzičarima dao neslućenu slobodu, pod uslovom da znaju šta će sa njom.

na albumu su svirali: majls, džon koltrejn,džulijan kenonbol ederli,pol čejmbers,
džimi kob, bil evans i vinton keli.

čik korija je rekao:"It's one thing to just play a tune, or play a program of music,
 but it's another thing to practically create a new language of music, which is what Kind of Blue did."

to je bio i ostao najprodavaniji i najuticajniji džez album svih vremena,
jer ne samo što je bio revolucionaran u pristupu improvizaciji,
nego je plenio slušaoce neverovatno toplom atmosferom,
melodičnošću pa čak i romantikom.
i ljudi koji ne vole džez vole ovu muziku, a njena dopadljivost
nimalo ne oduzima na kvalitetu. naprotiv.

3. bitches brew

je još jedna revolucija. pristup studiju i produkciji kao muzičkom instrumentu.
majls i producent teo masero su od materijala snimljenog u tri dana avgusta 1969
napravili model po kome je nastao pravac koji se zove
jazz rock fusion i uticao na svu muziku zapisanu posle tog datuma...

a svirali su:
majls, vejn šorter,beni mopin, džo zavinul,čik koria,
džon meklaflin, dejv holand, harvi bruks, leni vajt,
džek dežonet, don alajas, džuma santos i airto moreira.

posebna avantura je za majlsa etabiliranog, osvedočenog,
džez mastermajnda bilo uvođenje električnih instrumenata
i zanimljiva igra ritmovima..

dakle, ako mene pitate, majls dejvis je najbolji muzičar dvadesetog veka.

genije koji je umeo da čuje duh vremena,
da se menja sa njim, da muziku gura u nezamislivim pravcima,

da boji stvarnost i prostor uvek novim bojama
da muzikom slika život...
i da traje... jer ma koliko puta da ste čuli neku njegovu muziku,
kada je pustite opet otkriće vam još neku tajnu,
i opet...

i da, potpuno zanemareno, i skoro nepoznato:
majls dejvis se pred kraj života strasno posvetio drugoj ljubavi:
slikanju. pogledajte:



baš je dobar, zar ne?

edit:
e, nisam vam rekla:)
moj mlađi sin je diplomirao danas.