... i koliko vremena vam je potrebno za to zadovoljstvo.

Skora diskusija na temu email kulture sa jednim prijateljem iz Novog Sada podsetila me je na jednu temu koja je odavno postala deo mog lifestyle-a i o kojoj aktivno razmišljam u poslednje vreme.

Naime, tokom 7 godina u inostranstvu i 11 godina korišćenja Interneta moj email adresar je porastao na otprilike 200 imena. Recimo da je medju tih 200 imena barem 100 njih koji mi pišu manje-više redovno (od više

Ja ću se u 9h i 15min  pridružiti porodicama Milovanović i Jakovljević u Topčideru.  Posle sam na ovoj tribini.

HELSINŠKI ODBOR ZA LJUDSKA PRAVA U SRBIJI HELSINKI COMMITTEE FOR HUMAN RIGHTS IN SERBIA

Srbija, 11000 Beograd, Rige od Fere 20, tel/fax: (+381 11) 3032408, 2639437, 2626686, e-mail: biserkos@EUnet.yu, http://www.helsinki.org.yu    

 Beograd, 4. oktobar 2007.

Poštovani,  Helsinški odbor za ljudska prava u Srbiji Vas

Odjednom sam,

dok trepneš i pogledaš u pravcu zvezde koja se sprema da nestane, shvatila! Nešto!

je dugo stvarano, da se uklopi u mapu blaga: sa-znanja. Punu praznih polja, tačaka koje nagoveštavaju, neprohodnih staza i putanja koje ne vode nikuda, ali: mapu koja nosi moje ime, i može postati prepoznatljiva. 

14. Februar. Nezgodan datum. Prosla je sezona velikih praznika, velikih zdranja i kupovanja, Prosla je i sezona potrosackog amoka da se zbog cena koje padaju u letu (20%, 50%, 75 %, 80% ,  “ ma, platicemo,samo nosite” %, pokupuje svi restlovi  od Bozica.

Nastalo je veliko smirivanje. Zima, mrak, rutina, ustaljene navike,stednja sve do Uskrsa.

Do Uskrsa! Stednja?! E pa nece moci.

Prvo su se pobunili  proizvodjaci cestitki.Ko ce da ceka do sledece Nove godine.Treba smisliti nesto da opet svi kupuju karte sa smisljenim porukama..Ali o cemu. Sta da se cestita..HMMM

Iz godine u godinu kao nacija sve smo gojazniji! Svaki treći stanovnik Srbije ima problem sa težinom i tako sledimo trend koji od pre 20 godina postoji u Americi...

Od ukupnog broja „preteških" čak 20 odsto su ekstremno gojazni, a posebno zabrinjava podatak da čak 13 odsto predškolaca ima višak kilograma.

Zvanična statistika pokazuje da u Srbiji ima svega 39 odsto normalno uhranjenih, a najviše gojaznih je u Vojvodini. Bilo je potrebno dosta vremena da se i u našim krugovima usvoji stav da je gojaznost bolest.

Zbog toga Vlada Republike Srbije usvojila je Strategiju za smanjenje gojaznosti, po kojoj svaki građanin Srbije u proseku treba da oslabi 15kg u naredna tri meseca.

Gost bloga: Vlada T.

Posle nekoliko godina falširanih lutanja, silikonskih otmica i estrade koja je postala više gej nego sama hipotetička gej scena, konačno se vraćamo u staru, dobru normalnost - pevačice koje su postale aktivistkinje moraće da se vrate plejbekovanju (a nikada ga ni ostavile nisu), a ozbiljan politički aktivizam bi valjda trebalo da se vrati onima kojima i pripada - plaćenim aktivistima i profesionalnim en-dži-oistima.

Postoje pošasti koje naprasno dođu, pomute redovan poredak stvari, poseju bolest, uništenje i tugu. Uzaludno je udariti na njih, a samo uz jetku nemoć i očaj posmatramo kako naš svet postaje neprijateljsko, neshvatljivo i nemoguće mesto za život. Melodrama gej egzistencije u Srbiji prethodnih decenija videla je više nego dovoljno takvih kovitlaca i mračnih vrtloga, da se činilo da je sam život pre turoban nego ružičast, da svakodnevnica ne nudi ništa više osim ćutanja, neizrečene sramote i rizične osude koja će u svom ekstremu preći u fizičko nasilje i egzistencijalni strah.

Najvise volim petak popodne. Dodjem sa posla i znam da su ispred mene dva dana za odmor i zezanje. lagano planiram sta cu da radim, gde cu da izadjem i prosto uzivam u sopstvenom zadovoljstvu. Iako sam vec pocela spremati drzavni ispit pa moram malkice i da ucim, ta misao mi ne kvari srecu. Moram da priznam da sam rodjeni hedonista. Volim da se prepustim lepim stvarima mada vise trenutcima. Mislim da samo moji najblizi mogu da primete onaj bezobrazno samozadovoljni osmeh koji kaze "uh miline" kad lezim na plazi ili plivam u moru ili dok jedem moju omiljenu poslasticu. Moja sestra je do duse

Ne volim kisu ni hladno vreme. U srcu me stegne tuga neka a misli se bas kao i nebo oboje sivim. Zadrhtim kao lisce na grani sa svakom novom kapi koja kao olovo teska pada predamnom i pomislim na vreme samoce.

Nije lako biti dete koje je silom prilika daleko od porodice, okruzeno resetkama kinderbeta koje silno broji dane do tako dalekog vikenda kada ce ugledati poznati osmeh i pogled koje samo majka moze da pruzi. Strani ljudi manje ili vise prijatnog izraza lica i glasa pokusavaju da te uvedu u novu fazu zivota a ni sam jos ne znas kako se zoves ni sta ti je zadatak. Ucis slova, gledas

Ova zima ima neke cudne obicaje. Nalaze svima da se zatvore u svoje kuce i stanove, a da izlaze samo ako je bas neophodno. Ako neko slucajno prekrsi ovu zapovest, stize ga kazna. Od promrzlog nosa, do ozbiljnih bolesti. Kao da smo ukleti. Nocu se pretnja pojacava. Ni oni sto moraju ne usude se prekrsiti zakletvu. Pitam se samo dokle ce?

Vec danima ne idem ni na posao. Ulenjila sam se totalno. Imala bih sta raditi i u kuci: pisati seminarski, koji do duse poceh pa zapeh, vezbati svedski, da ne bacam pare uzalud na kurs, srediti malo detaljnije kucu, pocece mi nicati trava iz prasine, i jos puno toga… ali neda  mi se!

Far from being a reference to Portugal (whose song I thought was lovely by the way), the moment of reflection is now descending on Belgrade. Eurovision has come, exploded, and drifted off in the direction of Moscow. And the question which I am left with is what does it all mean?

The hype of this watershed event for Serbia and Belgrade has already been subsumed in the day-to-day guesswork about the next government. The organization of Eurovision in Belgrade seems to have been superb. The flooding of the White City streets with thousands of visitors caused no problems around town, the atmosphere was lively, and no ugly incidents (usually to be expected with so many bodies in one space) were splashed across the headlines.

This means the kitchen sink, the boiler, the fuse box, the electric outlets, the washing machine, the ripped shirt, the car, the window. Anything that we touch may break or cease to function at a moment's notice, whether or not I have struck it with a sledge hammer or tried to fill it with tomato juice. At that point, there is always someone out there whose special purpose in life is to repair the damage. We call the guy.

As we move steadily toward February 14th, the commercial behemoth which is Valentine's Day & Co. is busily cranking out the obligatory floral bouquets, chocolates, greeting cards, and fuzzy-heart pillows which are required purchasing for this most arbitrary of holidays. Dan Zaljubljenih d.o.o. is a relatively foreign thing in Serbia, and only relatively observed, but Big Advertising is still using it as much as they can.